Ik spreek met een moeder die alle mogelijke hulp wil aangrijpen om haar zoon verder te helpen en daar dagelijks al haar energie in steekt! Huiswerkbegeleiding zou een uitkomst zijn, maar waar moet zij het van betalen? Laag inkomen, geen diagnose, dus geen indicatiemogelijkheid voor PGB of rugzak.
Wie heeft ooit bedacht om financiën te verbinden aan diagnoses? Het kon worden voorzien dat er een run zou komen op de vraag naar diagnostiek en vervolgens op de vraag naar geld voor ondersteuning in school- en vrije tijd. En inherent daaraan de kans op ‘legaal misbruik’ van die mogelijkheden: “Mijn kind heeft er recht op, dus ik vraag die PGB aan” (ook al hebben we het financieel niet slecht), of: “We hebben het veel zwaarder aangezet dan het is”. Jammer, want dat gaat ten koste van diegenen voor wie het echt een noodzaak is.
Nu gun ik iedereen die het moeilijk heeft ondersteuning. Niet alleen de kinderen met een diagnose, maar alle leerlingen die het zwaar hebben vanwege scheiding, financiële problemen, leerproblemen, depressie, et cetera.
Het huidige systeem is scheef. Daarom ben ik blij met de invoering van Passend Onderwijs. Ondanks, of misschien juist dankzij de bezuinigingen die daarbij horen. Het noopt ons om onze creativiteit, expertise en ‘onontgonnen’ mogelijkheden in onze school beter te benutten. Daar kan iedere school zijn voordeel mee doen omdat we allemaal over zo’n goudmijn beschikken. Dat zit niet in een rugzak, maar dat hebben we nota bene gewoon in the pocket!