Helaas ben ik, net als veel collega’s en leerlingen, niet aan de griep ontkomen. Na een weekje uit de running te zijn geweest, durfde ik mijn mail nauwelijks te openen. Waar ik bang voor was, bleek waarheid te zijn: mijn mailbox zat stampvol en er werden limietwaarschuwingen gegeven. De praktijk is meestal dat er een actie aan een mail vastzit, dus ieder mailtje gaat gepaard met tijdsinvestering.
Gelukkig had ik weinig afspraken staan, dus tijd om wat achterstanden weg te werken (dacht ik). Vol goede moed begon ik de mails te lezen en te beantwoorden en afspraken die waren vervallen opnieuw in te plannen. Echt ver ben ik nog niet gekomen; de een na de ander kwam met vragen binnen en er was post die voor de vakantie de deur uit moest.
Toen een lieve collega in de pauze vroeg hoe het met mij was, antwoordde ik dat ik de stress behoorlijk voelde en het overzicht even niet had. Voor haar herkenbaar. Ze merkte op dat ik me voor moest houden dat niemand onmisbaar is en ik goed de tijd voor mijzelf moest nemen. Tja, … theoretisch heb ik het allemaal wel op een rijtje, maar nu nog de praktische toepassing! Als persoon ben ik vast misbaar, maar geldt dat ook voor mijn functie?
Hoe dan ook; de gedachte aan al het achterstallige werk werkt niet ontspannend! Een eerste oplossing heb ik inmiddels toegepast: tijdens deze voorjaarsvakantie staat mijn afwezigheidsmelder van de mail aan!