De bel is alweer een tijdje geleden gegaan en ‘t is rustig in de gangen. De meeste leerlingen zijn vertrokken. Als ik mijn kamer uitstap, loopt een meisje aarzelend naar me toe, zo te zien een brugklasser. “Mevrouw, kunt u mij helpen?” Vast wel, daar ben ik voor aangesteld! “Mijn fiets maakt zo’n raar geluid.” Aha, dat is andere koek, waar ik waarschijnlijk een conciërge voor nodig heb. Maar die is zo snel niet te vinden.
Ik zeg dat ik wel even met haar mee zal lopen om te kijken, maar dat ik niet zoveel verstand van fietsen heb. Als ik met haar meeloop vertelt ze dat ze een heel eind alleen moet fietsen. Niet zo prettig dus als je fiets niet meewerkt. Bij de fiets gekomen laat ze horen wat ze bedoelt. Inderdaad, zo te horen loopt er iets aan. Na een snelle check zie ik dat het de remmen niet zijn. Een dynamo zit er niet op, dus daar ligt het ook niet aan. Al snel is de boosdoener gevonden: het spatbord is verschoven en schuift langs de band. Een paar duwtjes tegen het spatbord en de beugel en alles zit weer op z’n plaats en loopt weer soepel.
Het meisje bedankt mij en stapt opgelucht op de fiets. Ik zwaai haar na en concludeer tevreden dat ik weer een competentie aan mijn functie kan toevoegen. De zorgcoördinator: van alle markten thuis!