Afgelopen weken samen met mentoren intensief bezig geweest met pestgedrag in een paar klassen. Een aantal leerlingen wordt achtervolgd via what’s app en twitter en dat wordt op school verbaal nog even bekrachtigd. Ik heb leerlingen en ouders gevraagd om deze berichten aan mij door te sturen, zodat wij aan de hand van concreet bewijsmateriaal aan de slag kunnen.
Om maar even wat uit een app-sliert te citeren (# staat voor scheldwoorden in allerlei varianten):
M: Reageer dan! Ik zie dat je het gelezen hebt ####
M:####, S. mag je ook niet meer
M:####kind dat je bent
A:@M: hahahahahah, I love you
D:#####hopeloos ben je met je ####hoofd
D:niemand krijgt spijt dat ze jou kwijt zijn
G: xxx D: klopt helemaal whahahaha…
Etc…
Misselijkmakend! Ook bijzonder om te zien hoe groepsprocessen in zo’n sessie naar voren komen (en uit de hand lopen).
Een benadering tegen pesten waarmee ik zelf graag werk, is de No Blame-methode. Met deze benadering ga je samen met een paar pesters, meelopers en leerlingen die een positieve en ondersteunende rol spelen, in een groepsgesprek op zoek naar oplossingen die helpen om een gepeste leerling weer een veilige omgeving te bieden. Ouders en docenten worden hierover ook ingelicht. Door deze benadering worden leerlingen –inclusief pesters dus- verantwoordelijk gemaakt voor hun eigen oplossingen en gedrag om het pesten tegen te gaan. Over een paar weken hopen we weer samen te komen met de betreffende leerlingen om het resultaat te evalueren. We houden hoop!